Met zijn overlijden verliest de sector een paardenman in hart en nieren. Als voorzitter van het loket heeft hij de paardensector mee op de kaart gezet, steeds recht door zee en met grote daadkracht. Zijn encyclopedische kennis van paardenfokkerij en –sport werd alom gewaardeerd, maar ook als mens was hij een grote persoonlijkheid.
Hieronder vindt u de afscheidstekst die ondervoorzitter prof. dr. Frank Gasthuys voorlas op de begrafenis.
Beste Familie, geachte genodigden,
Er werd mij gevraagd om een kort woord naar voor te brengen naar aanleiding van het plotse overlijden van Jean Jacques Van Den Berghe.
Het nieuws kwam vorige week woensdag als een donderslag bij heldere hemel aan. Enkele minuten voor de maandelijkse faculteitsraad kreeg ik het bewuste telefoontje dat Jean Jacques er niet meer was. Het was niet mijn beste faculteitsraad.
Ik had hem nog aan de telefoon de dag voordien want we zouden samen met de trein naar het ministerie gaan om de aangepaste wetgeving van de identificatie van het paard te overlopen. Hij was fier dat hij maar de helft betaalde voor het treinticket eerste klas dan ik door gebruik te maken van zijn 65 + kaart en gaf mij duidelijke instructies waar en wanneer ik zijn trein moest nemen. Wegens het uitermate slechte winterweer hebben we dan besloten om de treinrit niet te ondernemen want de chaos van zowel het weg- als spoorverkeer in de avondspits was een voorspelbaar gegeven. Dit was de laatste maal dat ik contact had met Jean Jacques.
Het overlijden van een uitermate vitaal en actief man is bij iedereen als een mokerslag aangekomen. Iedereen wist dat hij wat sukkelde met de gezondheid doch zoals gebruikelijk liet hij er weinig van merken. Met de heup ging het de ene dag ging het al wat beter dan de andere dag: een spuitje cortisone deed volgens Jacques wonderen. Enkele maanden terug had hij nog een ernstige aandoening doch zoals steeds spartelde hij er door alsof hij 3 x 7 was. Bij een bezoek aan een befaamd restaurant in Damme, botste ik heel toevallig op Jean Jacques die kort na zijn ontslag uit het ziekenhuis op zijn gemak kwam binnen gewandeld in het cafeetje waar we zaten te aperitieven en prompt een Spa plat bestelde… wat voor Jean Jacques toch niet gebruikelijk was.
Jacques heeft een gevarieerd en bewogen leven achter de rug waaraan plots een einde aan gekomen is. Hij had verschillende grote liefdes. Eerst en vooral zijn kinderen en kleinkinderen. Als vader en grootvader was hij uitermate fier op zijn zonen en dochters en zijn vier kleinkinderen. Ondanks de harde uitwendige bast, kon hij honderd uit vertellen over de carrière van de kinderen en de fratsen van de kleinkinderen. Ik was toch enigszins verrast toen hij vertelde dat hij minstens éénmaal per jaar achter de kookpotten stond voor zijn kroost met een klassiek menu: lamsgebraad met kroketjes en boontjes. Jacques was immers een culinaire genieter en hem in de weer in de keuken te zien was voor mij toch geen alledaags beeld.
Iedereen kent de liefde en passie van Jacques voor het paard waar hij zich jarenlang voor inzette. Hij was immers met hart en ziel ondervoorzitter van het stamboek Z , volgens hem het beste stamboek, niet alleen in Vlaanderen doch over de ganse wereld. Zijn wekelijkse trips naar Lanaken gingen voor op alle andere verplichtingen. Over zijn geregelde bezoeken aan de Duitse collega’s kon hij honderduit vertellen waarbij hij gepassioneerd kon wijzen op de gangen, gratie, conformatie en noem maar op van hengst X , merrie Y of veulen Z. De organisatie van de jaarlijkse evenementen op Zangersheide was voor hem een wederkerende uitdaging want alles moest in de puntjes geregeld zijn. Met zijn overlijden verliest de sector een paardenman in hart en nieren waarbij zijn encyclopedische kennis van paardenfokkerij en –sport alom gewaardeerd werd.
Ik heb Jacques pas goed leren kennen gedurende de laatste 6 jaar. Voor mij was de paardensector een enigszins ondoorzichtig gegeven doch ik werd in een stroomversnelling nauwer betrokken bij de verschillende organisaties eigen aan deze wereld. Jacques loodste me met veel animo en geestdrift doorheen het labyrint van stamboeken, ruiterorganisaties, confederaties en noem maar op. Om één of andere reden en ondanks het leeftijdsverschil klikte het onmiddellijk tussen Jacques, een routiné in de paardenwereld, en mezelf, een professor die toevallig ook met paarden bezig was. Het werd pas echt spannend met de oprichting van het Vlaams Paardenloket met Jacques als voorzitter en mezelf als ondervoorzitter. Het was immers een hele uitdaging om dit initiatief gestalte, inhoud en vorm te geven. Het loket was zijn troetelkind en dank zij zijn inzet en met de hulp van een excellent team werd er dagelijks getimmerd aan de uitbouw van het loket. Als ondervoorzitter kan ik getuigen van het succes van het Vlaams Paardenloket, en dit voornamelijk door het uitermate goede leiderscapaciteiten van Jacques die afstraalde op het ganse team gehuisvest in Hoeilaart. Langs deze weg in naam van dit team dan ook een oprecht woord van dank en waardering.
Iedereen die Jacques wat kende, wist dat hij een “no nonsense” en recht door zee man was. Getouwtrek achter de schermen, gekonkelfoes of profiteren deden de schaarse nekharen van Jacques rijzen waarbij de gepaste reactie meestal niet lang op zich liet wachten. Jacques nam zelden een blad voor de mond en zei zijn mening rechtuit op zijn typisch West Vlaamse manier waarbij hij echter wel oog had voor de nodige diplomatie en respect voor mensen die het waard waren. Hoogstwaarschijnlijk is dit de reden waarom we toch zo goed pasten bij elkaar.
Beste familie, geachte genodigden. Het verwerken van het heengaan van Jean Jacques zal nog tijd vergen. Men zegt dat tijd de wonden heelt doch volgens mij blijven er altijd littekens achter. Het litteken bij mij is er echter eentje van de goede soort waarbij de aangename herinneringen aan Jean Jacques voor altijd bewaard zullen blijven.
Voor allen hier aanwezig doch in het bijzonder voor de familie, sterkte.
Jean Jacques, het ga je goed. We zullen je missen.
In Beeld
